کوارنٹین؛ مرگ تے جنازہ

مال روڈ تے ڈاکخانے دا ویران تے کھلا ورانڈا،میں خط پوسٹ کرنے آسطےاکلا ای آیا ھونداں،ساھمنے راجندر سنگھ بیدی بیٹھا ھوندا اے۔
“تھاڈی بدلی ھو گئی ھے؟” میں پچھدیاں
نہیں،ھن میں بڑے چر توں ایتھے ای آں”اوہ آکھدے
“تھانوں کجھ پتہ وی ھے،باھر کیہ ھو رھیا اے؟”
“نہیں کیہ ھویاۓ؟”
سردار جی ھمالہ دے پیراں ہیٹھلے مداناں وچ پلیگ نے کہیڑ آنگ اپنی پکڑ وچ کسے اک آدھے علاقے نوں ای لیا ھوناں اے،ایہدی پکڑ اچ تاں سارا جہان آیا ھویا اے”
مڑ ایہ تاں طاعون توں وی خوفناک ھے؟”
” محبت،مذھب، تے لوکاں دی بنی ھر طرح دی سانجھ نوں ایس کی گنا جھوٹھیاں کر چھڈیا اے،اکا جھوٹھیاں ای نہیں ڈراؤناں وی بنا چھڈیا ھے سو۔راتیں ستیاں ستیاں آٹھ بیٹھدے آں جدوں ایہدا دھیان امداد ھے۔”
میری ایس گل وچکار ای ولیم بھاگوھتھاں وچ جھاڑو لئ ڈاکخانے دے ورانڈے وچ آن وڑدا ھے”
” سن رھیا ایں باھر کیہ ھو رھیا اے،طاعون تو ودھ بماری پھیل گئی ہے-” اوہ ولیم نال گل کردا ھے ” طاعون توں وی وڈی۔۔؟” ولیم حیران ھوندا اے، تھانوں یاد ھے اوس وچ میری زنانی وی مر گئ آھی، تے سویرے سویرے جدوں میں جھاڑو نال گلیاں صاف کرنے جاندا تاں اوتھے مرے لوکاں دیاں لاشاں پئیاں ھوندیاں۔۔۔،شیت تاں ای سانوں ڈاکخانیوں باھر نہیں نکلن ہے دیندے۔” اوہ ڈریا جیہا لگدا اے۔
” نہیں،اسیں تے اپنی مرضی نال اندر آھے،پر ھن قرنطینہ وچ رھناں پوے گا۔ لگدا اے جو اندر ھے اوہ اندر ای قرنطینہ پورا کرے گا،جو باھر ھے اوہ باھر۔” بیدی اوھنوں سمجھاوند اے۔” مڑ میرے ھتھوں خط پھڑھداے،میں جس نوں گھل رھیاں اوس دا اچی جیہی ناں پڑھدا اے ۔” بوکاچیو،اٹلی،” سنیا سنیا جیہا لگدا اے،ناؤں جیوں؟”
آھو۔۔” تسیں ضرور جاندے ھوو گے ایہنوں،اوھدے ملکھ اب وی ایہ بماری پھیل گئی ہے،ساری دنیا وچ ای پھیلی ھے انج تاں۔ قرنطینہ وچ پھڑے لوکی ھک دوجے نوں کہانیاں سنا کے ویلا لنگھا رھے نیں, کہانیاں مکدیاں جا رھیاں نیں،اوھناں نوں ھک ھور کہانی گھل رھیاں”
” کیہڑی کہانی ھے ایس دے وچ؟”
” کوارنٹین” راجندر سنگھ بیدی دی۔
لگدا اے ایہنوں میں جاندا ں؟”
پہلے تاں تسیں وی راجندر سنگھ بیدی ای آھو،ایس بماری وجہوں بدل گۓ او۔ ایس بماری ھر شناخت بدل دتی ھے
ھلا۔ میرے سکوں حیرانی نال ویکھدیاں خط آتے مہر لا دیندا اے۔
باھر لوکاں دا شور ھے،ولیم اوویں جھاڑو لئ باھر جاندا اے،مگر مگر ای میں تے بیدی وی ۔
ڈاکٹر ھک مرے ھوے بندے دا جنازہ پڑھا رھیا اے،ھک مو لبی مال روڈ ول جاندا جاندا لوکاں اتے اوھناں دے گناھاں وجہوں لتھے عذاب بارے وعظ کر رھیا ھے۔
ڈاکٹر جیویں ای جنازہ پڑھا کے فارغ ھوندا اے، اوھنوں ڈاکخانے نال لگدے فٹ پاتھ تے قرنطینہ نہ ھو سکن آلے لوکاں دی لمیری قطار دسدی ھے، قطار وچ کھلوتا سبھ توں اگلا بندہ آکھداے، اسیں وی ھک ھک کر کے مرنے دی تیاری کر لئ ھے سادا جنازہ وی تسیں ای کروا دینا۔
میں بیدی نوں آکھداں،” مینوں اوہ خط موڑ دے میں میت نیڑے اچی اچی اوہ کہانی پڑھنا چاہونداں تاں جو،جو مر رھے نیں، اوہ وی سن لین۔”
” نہیں،اوھندے آتے ھن مہر لگ گئ ھے ھن اوہ،اٹلی ای اپڑے گی، تے اوتھوں دے لوک ای پڑھ سن سکن گے،
” ٹھیک ہے،تاں میں کوئی اپنی ای کہانی لکھناں۔
” ھن تینوں کتھوں ویہل ملن آلی ھے،کہانی لکھن دی،” ولیم جھاڑو میرے آل ودھدا ھے